Denis Leproux, Bekim Leif Christensen, Matej Mugerli. Welke wielervolger heeft ooit van deze mensen gehoord, laat staan onthouden? Vermoedelijk vrijwel niemand. Hij ook niet, denk ik zo. Terwijl hij toch naar alle waarschijnlijkheid in hun voetsporen gaat treden. Hij, De Onbekende Renner. Iedere versie van de Tour de France heeft er wel een. Geen ontsnapping, geen lekke band, geen opgevouwen bril na een gewonnen massasprint, geen ‘sodemieters’ na de aankomst, niet eens met een zwetend voorhoofd in beeld als hij moet lossen op de col de la Colombière. Niets. Naamloos rijdt hij in de buik van het peloton zijn etappes, keurig traverserend van berg tot berg. Opdat ook hij zijn heilige doel bewerkstelligt: heelhuids in Parijs aankomen.

Voor zulke renners geeft wielren.com altijd uitsluitsel. Geboren op 11 juli 1980 in Pamplona. Precies, de plaats waar het stierenrennen een hogere cultstatus heeft dan de fiets. Zaten er in La Grande Boucle maar stieren achter hem aan, dan hadden we hem nu waarschijnlijk wel gekend. Eens verder lezen. Eerstejaars prof bij het Baskische Euskaltel, kan geen indrukwekkende cijfers overleggen. Nog nooit een profzege geboekt. Wel een mooie tweede plaats in de 4^e etappe van de Ronde van Andalusië. Negen seconden achter Davide Rebellin, maar voor Gilberto Simoni, Joost Posthuma en Michele Scarponi. Klinkt als een venijnig sprintje tussen een stel strijkijzers, dat is echter allerminst zeker. Verder als zevende geëindigd in het Criterium International, nog voor Rinaldo Nocentini. Ook al zo’n tot voor kort naamloze renner.

Het moet een buitenbeentje zijn in de ploeg. Aanvallen is het handelsmerk van de oranje brigade, zijn ploeggenoten zweren bij ieder wegdek waar een procent achter staat en vallen dan met de bezetenheid van een ETA-strijder aan. Hij niet. Aanvallen is voor gekken zonder enig realiteitszin, lukt toch niet, het fenomeen in beeld rijden is voor marketingmensen, moet hij gedacht hebben. Vruchteloos. Een normaal mens zou hem groot gelijk geven. Een dag in de groupetto vertoeven is nog altijd beter dan de hele dag –dankjewel Maarten D.-  je ballen eraf draaien. Om in de namiddag te worden opgegeten door een stel hongerige Kazachstaanse of Deense wolven. Of nog erger, jacht maken op de bolletjestrui, en daarbij afgetroefd worden door een Italiaan met lange blonde manen die nét iets beter klimt. Een nachtmerrie voor hem, bewaarheid voor een ploeggenoot. Hij houdt zich daarom rustig. Hij kan zich tenminste nog laten gelden in dat andere grote objectief van de Euskaltels, Clasica San Sebastian. Let maar op, de Tour was voor hem gewoon drie weken training. Om volgende week zondag te kunnen vlammen op de Jaizkibel. Maar alsjeblieft, laat ons eerst nog een keer verbazen. Demarreer in de beruchte donkere tunnel die de rondjes door Parijs siert en kom alleen aan op de Champs Elysées. Ontworstel jezelf uit de vergetelheid. Doe het. Voor je ploeg, voor het Baskische volk en voor alle volgers die vandaag je naam verscholen tussen de Scandinaviërs Thor Hushovd en Jussi Veikkanen hebben zien staan. En eigenlijk geen idee hebben wie je bent of hoe je er uitziet.

Juan Jose Oroz Ugalde staat momenteel op de 104e plaats in het algemeen klassement van deze Ronde van Frankrijk, op 2 uur, 21 minuten en 6 seconden van gele truidrager Alberto Contador.