Zondagavond, een paar minuten voor tien. Zes dagen voor zijn 36e verjaardag is het tijd voor zijn laatste optreden; de epiloog van bijna twee decennia voetenabracadabra.
Een slotakkoord waarop eigenlijk niemand zit te wachten, maar de tijd schrijdt helaas altijd voort. De hoofdrolspeler van vanavond heeft na al die jaren nog altijd een eenvoudige
kledingkeuze: nonchalant shirtje, afgewassen spijkerbroek en voor de gelegenheid op voetbalschoenen.
Bij de bakkebaarden woekeren de eerste grijze tonen door het kastanjebruine haar. In zijn linkerhand klemt een zweterig handje van de jongste telg – twee jaar oud en tijdens de embryonale fase al opgemerkt door een hoogbejaarde Piet de Visser.
Hij is er klaar voor. Nog één keer de gang naar beneden, nog één keer zwijgend de trappen afdalend, met enkel het weerkaatsende geluid van tikkende noppen hoorbaar. Klik. Klak. Klik. Klak. Nog één keer halt houden bij het fameuze kapelletje. Nog één keer spiritueel contact tussen Vader en vleesgeworden heilige voetbalzoon. Daarna wordt de afdaling verder ingezet. Het geluid aan het einde van de tunnel zwelt aan, de betonnen vloer onderaan de trap wordt overbrugd om de laatste gang naar boven te kunnen maken.
De voeten die de wereld negentien jaar lang betoverden, betreden eindelijk het Heilige Gras van Camp Nou. Het ovationele applaus ontbrandt orgastisch. De stappen van de Vlo dreunen als nooit tevoren door – dit op het speciaal voor deze avond bijgewerkte veld, een meesterwerk. De grasmat van zijn geliefde arena, waar hij, als ware een pacifistische toreador, de woeste stieren met hun gestrekte benen op speelse wijze ontweek, en waar amok maken werd gedegradeerd tot een zielig fossiel waar enkel nog mislukkelingen hun toevlucht in zochten.
Huldiging. Voorzitter Xavi lepelt een rijke bloemlezing op. Een opsomming die hij aanhoort alsof de kwajongensstreken op de trapveldjes van Rosario worden opgebiecht. Als zeventienjarige wereldkampioen onder twintig. Olympisch kampioen. Champions Leagues. Vicewereldkampioen WK 2014. Een minzaam glimlachje verschijnt op zijn gezicht. Uitgerekend in het land van aartsrivaal Brazilië leidde hij Argentinië naar de finale, maar onder toeziend oog van Cristo Redentor verloren de Albicelestes van Duitsland. Auw. Een goal van Mario Götze. Dag eerste wereldtitel, wellicht tot in Moskou!
De beste voetballer aller tijden loopt een rondje rond het veld. Junior wijkt niet van zijn zijde. Een weemoedige stemming suist door de voetbaltempel, allen voelen ze pijn. Aanwezige pubers zullen over vijftig jaar aan hun kleinzonen over hem vertellen als hun opa’s over Johan Cruijff en Ladislao Kubala deden.
Iedereen is het erover eens: él era más que un futbolista. Hij was meer dan een voetballer. Zijn voetballende vader, verloor zichzelf in cocaïne; hij ìs een drug. Een wandelende, levende drug. Een drug waar geen enkele voetballiefhebber mee kan, of beter, wíl stoppen. De protagonist van dit Catalaanse openluchtdrama laat iedereen achter met een cold turkey.
Het is een zwoele doch trieste zomerzondagavond, die lang zal beklijven. Het is 18 juni 2023. Lionel Andrés Messi is uitgevoetbald.
