Voor een voetbaljunk is het Estadio Centenario te Montevideo een snoepwinkel. Immers, ooit werd er de eerste WK-finale gespeeld. Na een rondleiding door dit majestueuze stadion, stond ik in het inpandige voetbalmuseum voor een vitrine gevuld met foto’s van Uruguayaanse voetbalhelden. Dwars door het glas lachten Sebastian Abreu, Edinson Cavani en Diego Forlán me toe.

‘Kijk, Luis Suárez!’
Héctor, de kalende, grijze conservator die me had rondgeleid, wees naar een portret van een juichende Suárez. De foto dateerde van het WK 2010 en was net na de gemiste penalty van Ghanees Asamoah Gyan gemaakt. Sí, Luis de Volleyballer voorkwam in de kwartfinale het einde van Uruguay.
Alsof ik destijds geen tv had, deed Héctor vervolgens de meest curieuze handsbal van het recentste wereldkampioenschap voor: twee armen zwierden ongecontroleerd door de lucht, de vuisten boksten een denkbeeldige bal weg en ondertussen werd het grijnzende fietsenrek onder zijn neus steeds breder. Hij was er nog altijd uitermate content mee.

Toen ik hem wees op de andere escapades van Suárez, beet Héctor zich geagiteerd in mij vast – figuurlijk dan.
Want hoeveel wereldbekerfinales had Nederland nou al verloren?
En hoeveel wereldtitels stonden er in zijn museum tentoongesteld? (Twee!)
Wist ik wel dat Luis Suárez Uruguay hoogstpersoonlijk de Copa América had bezorgd?
En wat wist ik – de vuile moraalridder – nou helemaal van een over-mijn-lijk-mentaliteit?
Hun Luis dan! Die deed tenminste alles om te winnen, daar konden mijn landgenoten nog wat van leren – dan hadden ze misschien wel een wereldtitel gewonnen.

Het vurige betoog zette me aan het denken. Marco van Basten gaf Nederland een Europese titel. Hadden wij een kluivende Marco ook vergoelijkt?
Enfin, de hevig gesticulerende Héctor was resoluut: wat de rest van de wereld ook van Luis Suárez mag vinden, hij zal voor eeuwig een held blijven in Uruguay. Kannibalistische capriolen of niet.