Ze zijn er genoeg: trotse ouders die slaafs met het hele gezin naar een aftandse sporthal afreizen om hun spruit, een jonge beoefenaar van het edele judo, te zien sparren met een professionele judoka. Zoiets gebeurt vaak in te lelijke sporthallen die de term dojo niet eens mogen dragen; het ruikt er muf en er heerst een bedompte sfeer die elke Japanner-met-zwarte-band spontaan harakiri zou doen plegen.

Bloemkooloortjes
Zulke demonstratieavonden kun je uittekenen. De aanwezige kinderen luisteren voor een keer wel naar hun leermeester in hun midden – de Grote Bekende Judoka.
Ze doen precies wat hij zegt. En de ouders kijken gretig toe. Wippend op hun stoel, hopend dat uitgerekend hun kind als crashtestdummy mag fungeren wanneer de Grote Bekende Judoka een yoko-tomoe-nage demonstreert.
En warempel, ondanks dat hij zo lenig was als gummi, moest juist hun arme schaap eraan geloven. Bam. Half op de rug.
Waza-ari.
Bloemkooloortjes waren officieel in de maak, maar de ouders keken met een big smile toe.

Na de clinic volgt het belangrijkste van de avond: handtekeningen met af en toe een foto. Het voelt voor de aanwezigen als de eruptie van een toch al gedenkwaardige avond. De Grote Bekende Judoka heeft er een schare fans bij.
Naast de speciaal voor deze avond geïmproviseerde tribune staan ze al met de merkstift en een smetteloos wit judopak in de aanslag. Daarop moeten ze komen, de handtekeningen van hun grote held, waardoor hij of zij is gaan judoën. Hoewel, een deel van de toeschouwers weet niet hoe ex-wereldkampioen Marhinde Verkerk er uitziet of wat voor spectaculaire alles-of-nietsjudoka Henk Grol is, maar dat geeft niet. Ze zijn bekend. Volgens anderen. Daarom maken we foto’s en willen we een handtekening.

‘Alles goed?’
Meestal is het met een vingerknip gebeurd, dat supporter-zijn. Daar is weinig voor nodig op zo’n avond. De Grote Bekende Judoka hoeft niet eens leuk te zijn of goed te judoën. Het zetten van een handtekening met een extra mededeling is al voldoende.
‘Kom op Kees, als je de ziekte van Pfeiffer overwonnen hebt kun je zeker voor de blauwe band gaan. Sterkte met je herstel! Beterschap, Kitty Bravik.’
Wat ook mogelijk is: een aandachtige blik in de ogen van een hijgerige handtekeningenjager, alsof de Grote Bekende Judoka iets meer hechtte aan degene op wie de wurgtechniek was voorgedaan. Een niet serieus bedoelde ‘alles goed?’ kan ook (‘hij vroeg zelfs of alles goed met me ging’), en de klassieker: het inspreken van een videoboodschap voor het grieperige broertje, die niet naar de demonstratie kon komen.

Hoe het ook zij, de Grote Bekende Judoka is vanaf dit moment een geadopteerde held. Hij heeft zijn publiek op de rug liggen. De clinic was de pakking, de handtekening na afloop de heupzwaai en de omarming voor het poseermomentje de landing. Plat op de rug.
Ippon.
Nooit meer zouden ze hem vergeten. Alleen omdat hij een paar seconden de tijd had genomen voor het opgetogen gezin, bestaande uit opgetogen ouders en een opgetogen judokaatje. Dat was voldoende.
En de komende maanden wordt het keer op keer aangemerkt, aan iedereen die hen de ruimte geeft.
Wij hebben Dex Elmont gezien. Die misschien naar de Olympische Spelen gaat. En uitgerekend ons zoontje met de gele band en de oranje slip werd zelfs met een uchi-mata tegen de grond gewerkt, en kreeg daarna een handtekening!

Geesinkjes in de dop
Dan, jaren later, als hun favoriete judoka op de olympische tatami enkele overbehaarde Georgiërs staat weg te gooien, weten deze bewonderaars pas echt wat hun handtekening waard is. Ze hopen op een medaille. Oprechte blijdschap voor iemand anders, maar ook eigenpijperij; bij een medaille kan hun enige noemenswaardige judoanekdote weer uit de mottenballen.
Zeg, die Dex Elmont, die bijna een bronzen medaille haalde, hebben wij toen en toen gezien. En ons zoontje met de gele band en de oranje slip werd zelfs met een uchi-mata op de grond geworpen tijdens de demonstratie, en kreeg na afloop zelfs een handtekening met persoonlijke aanhef!

Een handtekening dus, van de man die nu bijna een bronzen plak in de houdgreep had. Dat was de Grote Bekende Judoka.
Hun held.

Hup Dex!

Na iedere winstpartij katapulteerde Dex’ vreugde vele Nederlandse huiskamers binnen. Duizenden huiskamers, bevolkt met Anton Geesinkjes-in-de-dop. Vanwege dat ene moment. Het slordige paraafje, neergepend in slechts luttele seconden. Gevolg is gedeelde vreugde, zonder dat de Grote Bekende Judoka wist dat hij die vreugde ooit had uitgedeeld.