Aan alle schrijvende mensen die mij kennen,

Ik ben Comic Sans MS. Ik ben een lettertype, althans dat zegt men. Vandaag is het 6 juli: Comic Sans-dag, een dag speciaal in het leven geroepen om mij vierentwintig uur lang massaal uit te wonen. Ik vind dit nogal een belediging, want dit zou betekenen dat ik exhibitionistische hoer ben zonder enig zelfrespect. Daarom zal ik nu eens zeggen wat ik van de reuring rond mijn persoontje vind. Waar zal ik beginnen? Allereerst voor iedereen die zich daadwerkelijk druk maakt om mij: get a life. Als jij, zoals deze week met de ontdekking van het Higgs-deeltje, je druk maakt om mijn aandeel in de bekendmaking heb je echt te weinig meegemaakt in je leven.

Ik word vaak het lelijkste jongetje van de klas genoemd, maar gelukkig niet door iedereen. Zo word ik regelmatig ingehuurd door supermarkten, peuterspeelzalen en obscure korfbalverenigingen om hun prachtige website en/of powerpoints vorm te geven. En laatst dus ook door CERN. Zij zijn heel tevreden over mij.
Bovendien ben ik geknipt voor het schrijven van uitnodigingen voor kinderfeestjes. ‘Waar we naartoe gaan zeg ik niet, maar neem je zwembroek mee’ kan niemand mooier weergeven dan ik.
Ik word in bepaalde kringen juist heel erg gewaardeerd, iets wat ik dan zelf ook weer erg kan waarderen. Om Descartes aan te halen: ik word gebruikt, dus ik besta.

Maar over het algemeen word ik nooit begrepen door mensen, vandaar mijn bijnaam Comic Sanskriet. (Niet lachen, ik vind dit een zeer stigmatiserende grap.)
Laatst werd ik zelfs de Dries Roelvink van de lettertypes genoemd. Fout, en toch bestaansrecht. Andere typeringen die over mij zijn uitgestort: clownesk fontje, lelijk eendje, melaats, paria, the Elephant Man, de laagste kaste der lettertypes en zo kan nog wel even doorgaan. En dat doet pijn, heel veel pijn, weten jullie dat? Dat zelfs een waardeloos doktershandschrift meer gepruimd wordt dan ik.

Ik vind zelf dat ik meer ben dan alleen een lettertype. Een heel goede eigenschap van mezelf? Ik ben altijd mezelf. Sterker nog, nu ik dit typ ben ik mezelf, de woorden ben ik zelf!
Ik bezit ook over een hoop doorzettingsvermogen, wat resulteert in het feit dat mensen toch van mij gebruik maken en in mij geloven. Verder heb ik mooie ronde vormen. Kijk eens naar de o, of die krommingen in de g of c. Prachtig, al zeg ik het zelf. Daar kan zelfs haantje de voorste Times New Roman niet tegenop.
En ook ik heb keurig 26 letters tot mijn beschikking. Ja, inderdaad. Net zo veel als mijn gehypte collega’s Verdana, Calibri en Tahoma. Niet meer en niet minder.

Grafische vormgevers mogen mij dan wel als het afvoerputje onder de fontjes beschouwen, maar ik ben financieel onafhankelijk – en zij waarschijnlijk niet. Gniffel.
Toen ik mezelf verkocht aan Microsoft Word waren mijn zakken definitief gevuld. Sindsdien kan ik net als Dagobert Duck zwemmen in het geld. Of lekker met een privéjet naar paradijzen Frans-Polynesië, Maldiven en de Seychellen. Champagne, palmboompje, zonnetje, azuurblauw zeewater. Heerlijk. Ik heb zelfs een lucratieve aanbieding van Google Fonts kunnen afslaan, zo onafhankelijk ben ik – zelfs in crisistijd.

Daarom lach ik alle mensen die mij een altijd te ontwijken lettertype vinden keihard uit. Want ik zal jullie overleven. Tot in de eeuwigheid. Jaren later, als de mensheid naar Mars reist, in contact komt met buitenaardse wezens en eenieder zelfstandig door de ruimte kan vliegen, ben ik er nog. Jullie maken dat waarschijnlijk niet meer mee.
Het spijkerschrift houdt het al 4000 jaar vol, wie weet hoe oud ik mag worden. Maar dan liggen jullie allang met gevouwen handjes in een heel klein kistje onder de grond.
Dood.
En ik word dan nog steeds gebruikt door de levenden. Om te gieren nietwaar?

Denk aan mij vandaag.

Groeten,

Comic Sans MS

_________________________________________________________________________________________

‘Ik…’ zijn schrijfsels waarin de ‘ik’ centraal staat. Waarbij iets of iemand een inkijkje geeft in zijn of haar leven. Opmerkelijk, uniek. Paradijsvogels. Vaak op (een kern van) waarheid berust. Heel soms volledig uit de lucht gegrepen. En soms volkomen absurdistisch. Naar een idee van onder anderen schrijvers Herman Koch en Remco Campert, zij kropen in de huid van onder meer een kat, een haring en een subsidievreter.