Ik ken een Amerikaan die de voetbalsport een warm hart toedraagt. Hij traint twee keer per week zijn dochter van twaalf, want o, wat is ze goed. Op internet had de Amerikaan wat trainingsschema’s gevonden en daarna gedownload, uitgeprint en vervolgens op een kunstgrasveld midden in Denver, Colorado ten uitvoer gebracht. Een autodidact die met felwitte gympen om de voeten training geeft aan een goed stel college girls op een tapijt van gemalen autobanden – een beeld waar ze bij Ajax van gruwelen.
Hij kende veel voetballers, vond hij zelf. Thierry Henry. David Beckham. Lyndon Donovan. En natuurlijk zijn dochter, de nieuwe Hope Solo. Ruud Gullit kende hij ook, die kerel met snor en lange rastaharen.
Deed hij nog iets in het voetbal?
De Amerikaan vroeg of ik nog tips voor hem had. Ik was weliswaar geen trainer, maar ik kwam uit Nederland, en dat ligt ergens in Europa en in Europa kunnen ze een houtje voetballen. Maar toch spijtig dat ik niet in Duitsland was geboren, want daar konden ze nog beter tegen een bal trappen, vond hij.
‘Duitsland haalde de halve finale op het laatste wereldkampioen weet je,’ doceerde de Amerikaan.
Ik knikte instemmend.
‘Trouwens, deed Holland eigenlijk mee?’
Wederom een knik. Jazeker.
Hij keek om zich heen, alsof hij zojuist betrapt was op het stelen van een hamburger, en verzuchtte vervolgens: ‘Dat had ik moeten weten dan… hebben ze waarschijnlijk geen grote rol van betekenis gespeeld, anders had ik het vast wel geweten. Niet zo gek ook natuurlijk, zo’n klein land mag al blij zijn dat ze meedoen. Toch?’
Mijn antwoord explodeerde even triomfantelijk als vernietigend tegelijk. De brullende Nederlandse leeuw liet een Amerikaan weer even in zijn tanktop staan.