Ik ben officieus een ouwe lul aan het worden. Amper 25 jaar oud, en nu al een melancholische hang naar vroeger tijden, toen het leven overzichtelijk was en ik genoeg tijd had om een typisch Amerikaanse sport een warm hart toe te dragen.
Dat zit zo: Miami Heat werd kampioen van de nationale basketbalcompetitie NBA, die na een roerige start gladjes verliep. Moeiteloos wist de ploeg van multimiljardair Micky Arison in de finale Oklahoma City Thunder te kloppen met… wacht even? Oklahoma wie?

In 2002 verbleef ik in Seattle, een bruisende metropool in het noordwesten van de Verenigde Staten. Vanuit het havengebied lopen avenues kaarsrecht naar boven, precies zoals de beroemde heuvels van San Francisco. Bumpers van stadsbussen kussen bij iedere afdaling richting zee het asfalt, met snerpende geluiden van schurend ijzer tot gevolg.
Mensenmassa’s slenteren door 5th Avenue; ze zijn in de Bon Marché of Nordstrom op zoek naar een geschikt cadeau voor Thanksgiving. Het pretpark rondom de karakteristieke uitkijktoren Space Needle wordt druk bezocht door dagjesmensen. Bij Pike Place Market, de grote, deels overdekte markt, klinkt een hoop geschreeuw. Op de overdekte visafslag worden vissen zonder omhaal verkocht en als basketballen overgegooid om publiek c.q. potentiële kopers te trekken. Uitgerekend in deze stad, die in 2008 werd beroofd van de Supersonics, hun basketbaltrots. Maar dat zou ik veel later pas te weten komen – namelijk deze week.

Tijdens het ritje van Tacoma Airport naar downtown Seattle begon de taxichauffeur over Ruud Gullit. Hij, een slecht Engels sprekende Hispanic, praatte gebiedenderwijs, alsof hij een monoloog tegen een kleuter afstak.
‘Yezzz… I like football… mijn dochter speelt ook soccer… ik ben de coach…. ik heb sheets met trainingsmethodes van internet gehaald en voor hen uitgeprint… goede oefenstof… Holland niet zo goed meer… mijn held… Roed Goellit… lange dreadlocks, moustache… net als ik!’
Half in een delirium vanwege de toegeslagen jetlag, luisterde ik nauwelijks, terwijl de skyline van Seattle aan mijn rechterzijde voorbijtrok. Hij was in de veronderstelling dat Ruud Gullit nog altijd een snor had. Daar was hij trots op; hij en Ruud hadden allebei een vlassig struikgewas onder de neus. Wat een teleurstelling was het geweest als ik dit ontkracht had.

Nu, met dit krantenberichtje over verliezend finalist Oklahoma City Thunder, had ik ineens iets soortgelijks aan mijn fiets hangen, maar in een sport waar mijn besnorde vriend de taxichauffeur wel in thuis was, het basketbal.
Who the hell is Oklahoma City Thunder?
Leve het in Seattle opgerichte en gevestigde Microsoft, leve computers en internet. Snel wat research plegen. Dat leverde het volgende op:
Oklahoma City Thunder speelt haar thuiswedstrijden in Oklahoma City.
Goh. Ik kende Oklahoma City alleen van bommenmaker Timothy McVeigh, die later ter dood werd gebracht.
De franchise werd overgenomen van de Seattle Supersonics, was de volgende zin.
Een franchise.
Klinkt veel te McDonalds-achtig. Fameuze kipnuggets werden zomaar ingewisseld voor kleffe chicken wings. Zonder sentiment had men de boel in Seattle opgedoekt en in 2008 verhuisd naar Oklahoma.
Heel vulgair. Zoiets kan alleen maar in Amerika. Probeer dat eens in ons calvinistische landje, de wereld zou te klein zijn. Ik zie een betraande Tom Egbers al van achter het Studio Sport-deskje murmelen: ‘Deze zomer verhuist Heracles Almelo naar Middelburg en gaat daarom per 1 augustus 2012 Heracles Middelburg heten. Zodoende spelen Kwame Quansah en consorten voortaan op Sportpark de Veersche Poort. Boehoehoehoooeee!’
Toen ik verder zocht, zag ik tot mijn spijt dat er meer was veranderd in de NBA. Karakteristieke groene dennenboompjes, over de hele lengte tegen de zijlijnen aan geschilderd, waren verdwenen bij de Milwaukee Bucks. Bij de Houston Rockets was het logo, een rood raketje dat in een noodvaart over de vloer vliegt (althans, dat wilde de schilder ervan ons doen geloven), vervangen door een onooglijk beeldmerk dat waarschijnlijk een gladde reclamejongen had bedacht.
In Charlotte zaten nu de Bobcats. Vroeger waren het Hornets, die weer de wijk naar New Orleans hadden genomen. Eeuwig zonde.
En, het ergste van alles: drie logo ’s waarin dieren centraal stonden, waren verdwenen. Weg stoere grizzlybeer, weg klassieke rendier, weg cartooneske wesp.

Ik was nu officieel een NBA-nitwit.

Eigen schuld dikke bult. Vroeger, eind jaren negentig, als je op het schoolplein indruk wilde maken, liet je de namen Longley, Mutombo, Olajuwon, Smits en O’Neal vallen en hoppa, vijf centres waren achteloos uit de mouw geschud. Je wist dat Toni Kukoc een gewaardeerde reserve bij de Bulls was. Je wist ook dat Anfernee Hardaway kortweg Penny werd genoemd en een basketballende naamgenoot had, Shawn Kemp een van de beste power guards ter wereld was en bij de Supersonics speelde. Nu, wanneer de televisie aanstond als geanimeerd behang, hoorde je Mart Smeets op een verdwaalde zaterdagmiddag oreren: ‘Ginobili voor een driepunter… yes, senk joe!’ en wist je nauwelijks nog waar de klepel hing.

Ik zat beduusd achter mijn laptop. Seattle Supersonics is niet meer. Dat logo in de kleuren groen en bruinrood, met de Space Needle in de naam verweven.
Seattle sucks, big time.
Voor mijn gevoel was de teloorgang van de NBA ingezet. En wat was er nu eigenlijk over van Seattle? Ja, de Pike Place Market vlak bij de haven, Microsoft en Starbucks hadden er hun hoofdkwartier, de immense Space Needle stond nog fier overeind en Safeco Field was, voor zover ik wist, nog steeds de thuishaven van de honkballende Mariners.
Op Pike Place Market is vast hardgrondig gevloekt toen het pleit van de Supersonics werd beslecht. Nu waren alleen nog de marktkooplui aan het overgooien, zij het met super verse vissen. Ik zag het zo weer gebeuren, schreeuwende visboeren die met de grootste lol chinookzalmen door de hal bowlden. Het gejoel echode zo hard door het gebouw dat mijn gehoorapparaten spontaan begonnen te roken.
En dat allemaal in Seattle, een stad waar geen basketballer meer te zien was.