In het decennium 2010 – 2019 gebeurde er op (Nederlands) sportgebied veel. Heel veel. En of dit decennium nu nog een jaar doorloopt of niet, ik sluit het af met een top 10 van mooiste sportfragmenten.
Criteria bij het samenstellen van deze top 10:
- het gaat direct of indirect om een Nederlandse sporter of een Nederlandse sportprestatie
- het moet tussen 1 januari 2010 en 31 december 2019 hebben plaatsgevonden
- niet per se ‘juichmomenten’
En voor de volledigheid: dit lijstje is inderdaad subjectief, ik realiseer me dat iedereen fragmenten of een andere volgorde zou kiezen.
10: Icarus
Op de tiende plaats geen gebeurtenis of fragment, maar een ontwikkeling die tot op de dag van vandaag nog steeds standhoudt: de jarenlange uitsluiting van de natie Rusland op internationale sportwedstrijden.
Het Nederlandse tintje? Misschien wat vergezocht, maar zonder deze onthullingen had Rusland ‘gewoon’ kunnen deelnemen. Had schaatser Kjeld Nuis dan bijvoorbeeld goud gewonnen op de Spelen van 2018?
Mogelijk wilt u niet er niet volledig in duiken. Of heeft u daar niet de tijd voor. In dat geval, kan ik u de documentaire Icarus op Netflix aanbevelen. In anderhalf uur wordt uiteengezet waarom Rusland al jarenlang (op sportgebied) een boycot aan de broek heeft. In 2017 winnaar van een Oscar in de categorie Beste Documentaire.
Update (2022): tot de inval in Oekraïne op 24 februari 2022 was volledige uitsluiting van Russische sporters niet meer aan de orde. Wel werden de Russische vlag, volkslied en hoogwaardigheidsbekleders nog altijd geweerd en genegeerd, en noemde men Rusland in officiële uitslagen Russische Federatie (ROC). Nadat Rusland Oekraïne binnenviel, zijn wederom diverse (zwaardere) sancties afgekondigd, waaronder algehele uitsluiting van Russische club- en landenteams en individuele sporters bij internationale sportwedstrijden voor onbepaalde tijd.
9: De Schicht uit Bantega
Plaats negen: shorttracker Sjinkie Knegt wordt in 2017 in Dordrecht wereldkampioen.
De Schicht uit Bantega (zoals zijn bijnaam luidt) was deze dagen een van de beste shorttrackers ter wereld. Op alle afstanden deed hij mee om de prijzen. Maar uitgerekend op zijn minst favoriete afstand, de 500 meter, werd hij wereldkampioen. In eigen huis.
Het is allemaal al eens verteld. Hoe hij aan zijn voornaam komt, zijn hobby (auto’s tunen), zijn zogeheten telescoopbeen. Weer later, het kachelincident. Een fenomeen. Een van die sport(st)ers die door zijn prestaties een hele sport, zijn sport, in zijn land op de kaart wist te zetten. (In het verleden, onder anderen: Anton Geesink, Raymond van Barneveld, Nicolien Sauerbreij.) ‘We’ hadden er immers weer een wereldkampioen bij. In weliswaar geen grote sport, maar toch.
Waarom staat het in deze top tien? Eenvoudig en nogal subjectief: ik was er zelf bij. (En kreeg daar een lesje shorttrack.)
8: ‘…nee toch? NEE TOCH?!’
Dan een gebeurtenis dat niet bepaald een hoogtepunt genoemd kan worden: schaatser Sven Kramer wisselt verkeerd tijdens zijn olympische 10 kilometer op de Winterspelen van Vancouver, 2010.
Voor de langebaanschaats-leek: tijdens ieder rondje dient de schaatser van binnen- naar buitenbaan te wisselen, en vice versa, opdat de deelnemers evenveel meters afleggen. Wanneer dit niet gebeurt, of foutief, wordt de schaatser gediskwalificeerd. Het is dan ook een tweede natuur voor een schaatser. Iets wat zelden tot nooit verkeerd gaat. Vergelijk het met gas geven en remmen met een auto, daar denk je in principe ook zelden tot nooit over na. Of dat je nauwgezet de route van je thuis naar werk moet beschrijven, terwijl je dit normaal gesproken met de ogen dicht kunt rijden. Daar ging het ook fout: er werd over nagedacht, door zijn coach.
En ja, jarenlang had Sven Kramer de langste afstand in het langebaanschaatsen gedomineerd. En ja, bij wijze van spreken hoefde hij de 25 rondjes alleen maar te rijden – in zijn normale doen. En ja, de gouden medaille lag al klaar voor hem. Hier het radioverslag met Erben Wennemars. Een waarschuwing vooraf: hoe triest ook voor Kramer, het commentaar van Wennemars kan een glimlach opleveren.
7: ‘Een sweep!’
‘Het is een sweep!’ Die woorden van commentator Frank Snoeks klinken na de laatste rit van de tweede 500 meter van de Olympische Winterspelen van 2014 in Sotsji, Rusland. Want, de drie snelst gereden tijden zijn afkomstig van drie landgenoten. Het blijft secondenlang onduidelijk hoe de exacte podiumvolgorde gaat zijn, maar wel: Oranje boven. Tweelingbroers Michel en Ronald Mulder respectievelijk 1 en 3, Jan Smeekens 2. Oftewel: Nederland goud, Nederland zilver, Nederland brons. Een sweep.
Sinds de oertijd van het langebaanschaatsen is de kortste afstand in het schaatsen het domein van Aziaten en Noord-Amerikanen, en toch zelden die van de Nederlanders. Oké, ‘we’ wonnen in 1988 olympisch zilver op deze afstand, Marianne Timmer en Erben Wennemars werden meerdere keren wereldkampioen sprint, maar dat is het wel.
Ter illustratie: de 500 meter is de enige afstand in het langebaanschaatsen waar, zowel bij de mannen als de vrouwen, geen Nederlander ooit het wereldrecord in handen heeft gehad. Onontgonnen terrein dus. Tot die maandagmiddag in februari 2014.
6: Tom Dumoulin – KOM Cumbre del Sol
Op 6, een prestatie dat wat mij betreft symbool staat voor de huidige lichting Nederlandse wielrenners: de eerste etappezege in een grote ronde van Tom Dumoulin.
Natuurlijk, ik had kunnen kiezen voor Dumoulins Giro-overwinning in 2017. De magistrale afsluitende tijdrit, begeleid door de woorden van volschietende commentator Bobbie Traksel. Of, zijn tweede plaats in de Tour de France van 2018. De winst van het WK tijdrijden 2017 in Bergen, Noorwegen. Enzovoorts, enzovoorts.
Maar ik kies voor een fragment uit de Ronde van Spanje van 2015. Een etappe waar de Limburger voor het eerst écht liet zien bergop met de besten ter wereld mee te kunnen. De bewuste rit was een typische Vuelta-etappe: een met een hobbelige aanloop en een steile, korte klim op het eind – de Cumbre del Sol, 4 kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage van 11,9%. Kijk en geniet (scroll naar beneden, daar staat de samenvatting van de etappe).